Son zamanlarda ülkemizde hızla yayılan ve tedavisi tam olarak bilinmeyen bir hastalık var biliyorsunuz. Hastalığın asıl risk grubu “seçmenler”; hele işsizlik ve durgunluk sebebiyle işleri kesat olanlar arasında bu hastalık çok daha yaygın. Neyse ki siyasiler, bağışıklık sistemleri(!) güçlü olduğu için risk grubuna dahil değiller.

Tabii “Açılım Aşısı” yalnızca tek bir hastalığa karşı bağışık kılmıyor. Hani hepimiz olduk küçükken, bir BCG aşısı vardı, tıpkı onun gibi, çok yönlü, etkili ve kalıcı. Biz önce hastalığa bakalım.

Hastalık üç aşamadan oluşuyor. Önce organizmaya “Ergenekon” adlı henüz tam anlamıyla tanımlanamamış bir virüsle kulak yoluyla bulaşıyor. İkinci aşamada kulaktan doğrudan beyne ulaşan virüs, kuluçka devresini tamamlamak için beynin limbik sistem denilen bölgesine yerleşiyor.

Limbik sistem sadece insanda değil tüm memelilerde mevcut. Hatta beyinin fonksiyonları anlatılırken, “insan beyninin sağ tarafı ile konuşur, sol tarafını sanatsal, sosyal faaliyetlerde kullanır, limbik sistemle de oy kullanır!” şeklinde demokrasi aleyhtarı şakalar mevcuttur…

Üçüncü aşamada ise vücuda epey önce ya da yakın geçmişte girmiş bulunan “Ayışığı, Sarıkız, Kafes vb.” mikroplarla etkileşim sağlamak için, organizmanın Ergenekon virüsü ile söz konusu viral yapılar arasında iletişim kurması, adeta birbirlerini “dinleme”si gerekiyor.

Ve evet, eğer hasta bağışık değilse, “açılım” başlıyor.

Aşı tam da bu aşamada devreye giriyor. Ergenekon virüsü kulaktan girip beyne ulaştığında, aşının sağladığı bağışıklığın etkisi ile beyine yerleşemiyor. Ergenekon’un organizmaya yabancı mı yoksa aşina bir virüs mü olduğuna bakıyor. Aksi halde hasta bilip-bilmeden konuşmaya, sanki her an darbe olabilirmiş(!) gibi kuruntulu olmaya başlıyor. Ömrünce tanık olduğu darbe travmaları aklına gelse de tüm darbelerin öncesinde yaşanan katliam türünden provokasyon ve bunların planlayıcılarını bir türlü hatırlayamıyor.

Literatürde, tedavi edilmediğinde erkeklerde iktidarsızlığa neden olduğuna dair bulgular da mevcut. Bazı hastalarda simetri takıntısına bazılarında ise asimetri sanrısına sebep olduğu da kayda geçilmiş durumda.

Velhasıl, hasta sağduyusunu kaybetmeye başladıkça, günlerini komplo teorilerine ayırıyor. Her olayı siyah-beyaz, her kişiyi sizden-bizden olarak değerlendirmeye başlıyor. Tartışma adabını kaybediyor. Konuşmalarında yerli yersiz “yanlış anlama benim anneannem de namaz kılıyordu”, “büyük babam hafızdı” ya da “Türk’ün Türk’ten başka dostu yok”, “bunların hepsini keseceksin” cümlelerini kullanıyor.

TBMM’de yapılan “açılım” görüşmelerinde yukarıda sayılan komplikasyonların dışındakiler de görülmedi değil. 1930’ların referanslarıyla bugünkü sorunların çözümünü önerenler (Onur Öymen ve Dersim Örneği), çözüm önereyim derken bölgedeki feodaliteden, toprak mülkiyetinin yapısından, ekonomik sorunlardan hiç bahsetmeksizin çare üretebileceğini sananlar, görüşlerine katılmayanlara hakaret edip, söylenen her şeyi hakaret olarak algılayanlar hep aşı olmayanlar arasından çıkıyor.

Yeni Dönemin İpuçları

Sorun şu ki; ulusal devletin organizasyon şeması, devlet aygıtının çalışma usulü, özellikle güçler ayrılığı mekanizması ile ilgili görüşler siyasal ayrılıklarımızın turnusol kağıdı haline geldi. Bu referansların yetersiz olduğunu düşünenlerle yeterli olduğunu düşünenler arasındaki görüş farklılıkları, her türlü sorunda farklı biçimde kendini gösteriyor. Eski tabirle farklı şekillerde “zuhur ediyor”.

Açılım başlığı altında bir kez daha kendini iyiden iyiye belli eden görüş ayrılıkları, Türk siyasetinde çok partili  Kıta Avrupa’sı çizgisinden, iki partili Anglo-Saksondeğer bandına doğru dalgalanan büyük devlet modeline göre bir esneme gösteriyor. Türkiye bölgesinde bir güç merkezi olmaya başladıkça, bir kesimin, sosyo-ekonomik gelişmelere daha hızlı tepki verebilen esnek, daha az otoriter ama daha fazla katılımcı, aşağıdan yukarıya bir yürütme organı arzusu artıyor. Söz konusu görüşlere sahip olanlara genel olarak “Demokrat” adı veriliyor. Bunun karşı cephesinde, Fransız Devrimi’nden bu yana süregelen güçler ayrılığı fikrinin ciddi şekilde uygulandığı, güçlü askeri ve sivil bürokrasi ile merkeziyetçiliğin rol oynadığı, kültürel bir “Türklük” tarifiyle şekillenen, uluslararası politik sınıflandırmada adına “Cumhuriyetçi” denilen siyasi topluluklar bir araya geliyor.

Gerçek şu ki Türkiye’nin bulunduğu bölgedeki mevcut konumu, Türk siyasetinde “katı olan her şeyi buharlaştırarak”, siyaseti sağ-sol-merkez partilere dayalı Kıta Avrupa’sı ekseninden, güçlü birer sağ ve sol partinin değişimli liderliğine dayalı emperyal “bölge devleti” siyasetine kaydırıyor.

Asyatik özellikleri yoğun olan merkeziyetçi unsurlar güçlü devlet rolünü bir aygıt olarak kamu kesiminin gücü ile “düzen” ve “istikrar” olarak tanımlarken, toplumun önemli bir kesimini arkasına alabiliyor. Diğer yandan, ilk modelin eksik kaldığı söylenen yönlerini tamamlamaya yönelik görüşlere sahip demokrat kadroların da arkasında ciddi bir seçmen desteği var.

İşin ekonomik boyutuna eğilirsek…

Uluslararası ekonominin tedarik zinciri içerisinde emek-yoğun üretimin bizden daha Doğuya kayması, Türkiye’deki üretim önceliklerini teknoloji yoğunluklu hale gelmeye zorluyor. Bu tarz bir üretim modelini ise ancak birlikte, barış içinde üretmek mümkün. Yani öngörülebilir, sürdürülebilir, dışa açık bir teşebbüs varlığı, dayanışmacı, sosyal bir devlet ile.

Er ya da geç köşelerinin yontulacağı belli olan marjinal görüşlerin sıkıntısı ise, proje üretmeyen bir siyasi iktisadi modelin içinde kendilerine yer bulamamış olmaları. Barış içinde bir yurtta, feodal ilişkileri sürdüremezsiniz çünkü. Teknoloji kullanımının yaygın olduğu dışa açık bir çehre ile baskıcı bir devlet modelini de uygulayamazsınız.

İpin iki ucunda birbirlerini diğer uca çeken siyaset modeli, vatandaşı kolektif bir obsesyon konseptine sürüklemeye çalışırken, aşısını yaptıran milyonların, ipi ortadan kesip marjinalleri kendi güçleri ile yere yuvarlamasının zamanı geldi de geçiyor.

Türkiye hak ettiği müreffeh yaşam biçimini gerçekleştirmek için de çevre ülkelerin lideri durumuna gelmek için de toptan bir sağduyu aşısına ihtiyaç duyuyor.

İyi bayramlar…